Hungur

Hvað er það sem drífur manneskju áfram til þess að verða meira en hún er? Meira af því sem hún óskar sér að verða? Hungrið sem rekur manneskjuna í leit að mat? Eitt er víst að það leggur það enginn á sig að leita sér að æti ef hann er ekki svangur. Hungrar þig í eitthvað? Er nóg að finna aðeins til svengdar eða er nauðsynlegt að vera glorhungraður? Fólk hefur sýnt að það getur verið passlega svangt í langan tíma áður en það rífur sig upp og fer af stað. Hvað er það sem spilar inní? Getum við platað okkur til þess að vera södd, vanist hungrinu með tímanum eða getum við réttlætt fyrir okkur að það komi að því og við bíðum bara á meðan, bara eins og tækifærin renni við á glansandi Range Rover og flauti þegar þau eru tilbúin að taka okkur með. Á meðan við bíðum og bíðum ..eldumst við og maginn virðist minnka, við þurfum minna til að vera södd , við erum búin að safna að okkur svo mörgu öðru, fullt af alskonar dóti og við jafnvel segjum við okkur sjálf að við séum orðin of gömul þó æfi okkar sé ekki einu sinni hálfnuð. Börnin okkar uppfylla ákveðnar þarfir, með þeim erum við ómissandi og við getum upplifað svo margt í gegnum þeirra skref, þeirra sigra. Við erum þreytt á að halda þessum boltum á lofti sem við nú þegar erum með og treystum okkur ekki til að bæta fleirum við.
Enn bara kannski er þetta frekar spurning um að skipta út boltum frekar en að bæta nýjum við. Sleppa sjónvarpinu eina kvöldstund, leysa sig úr áreitum , grípa í eitthvað strá og toga sig upp úr ánni sem dregur þig sama hringinn.
Það er enginn Range Rover á leið í gegnum hverfið þitt, nema það sé þú sem ert að keyra honum.